هنر نیز تجلی روح انسانی است که

خویش اندک می یابد و سرد و زشت (حتی شاید به گفته ی سارتر احمق و عاری از معنی

و فاقد روح و احساس). وی اضطراب و تلخکامی صاحبدلی اندیشمند و بلند پرواز را دارد

که در انبوه مردمی بی درد و بی روح و پست و خوش گرفتار آمده است و خود را با  

دیگران تنها می یابد و با این زمین و آسمان و هر آنچه در این میان است بیگانه .

  هنر زاده ی بینشی چنین بیزار و احسا سی چنین تلخ از هستی و حیات ، می کوشد تا آنرا

تکمیل کند وآنچه "هست"به آنچه   "باید باشد" نزدیک سازد و بالاخره به این عالم ،آنچه

را ندارد ببخشد.